فارسی: درشمال شرقی اصفهان به طرف شهرنایین در روستای هفتشویه (جزء ناحیه قهاب که بنا به گفته حمدالله مستوفی در کتاب نزهت القلوب درقرن هشتم هجری قصبه ای آباد بوده است)بقایای بنایی خشتی آجری موجود است که مسجد جامع هفتشویه نام دارد.این مسجددر تاریخ۵/۱۲/۴۱باشماره۴۳۰در فهرست آثارتاریخی ایرانی به ثبت رسیده است.مسجدجامع هفتشویه یک مسجد دو ایوانی سلجوقی ازنوع کلاسیک است که درقرن پنجم هجری بنیان نهاده شده وبازسازی کلی آن زمانی که روبه خرابی گرفته در ربع اول قرن هشتم هجری آغازشده وبه همت شخصی که بیشتربه فکر ظاهر آن بوده تا استحکام آن درآغازنیمه دوم قرن هشتم هجری درایام سلطنت آل مظفراتمام یافته است.مهمترین بخش مسجدجامع هفتشویه محراب ان است که درحدود هفت قرنی ازعمرآن میگذردکه برخلاف بقیه قسمتهای مسجدسالم مانده است.درزمان سلجوقیان هنرگچبری بخصوص هنرگچبری محراب بصورت بسیارعالی اجرا شده است. به صورتی که زیباترین وپیچیده ترین گچبری هادرزمان سلجوقیان انجام شده است.دراین دوره باکتیبه هایی که نقشهای پرکاری داشتند اطراف محرابها را میپوشاندند.ازمحرابهای کهن دوره سلجوقی میتوان محراب مسجدملک کرمان ومحراب مسجدکرار اصفهان که اکنون در موزه ملی است ومحراب مسجدجامع برسیان رانام برد.در دوران مغول هنرگچبری محراب بکلی متحول میشود. قرن هشتم هجری راکه بادوره سلطنت ایلخانان مسلمان مغول در ایران مقارن است بایدعهدگچ یا قرن گچ نامید.دراین دوره تعدادی محراب وجود دارد که تزیینات آنها تلفیقی از گچ وآجراست.